Sacré-Cœur Bazilikası

Paris'e adım atar atmaz, ilk gittiğimiz yer oldu. Paris’in en ünlü kiliselerinden biridir, Sacré-Cœur Bazilikası. Türkçe adıyla, "Kutsal kalp kilisesi"
Şehrin ünlü bölgesi Montmartre’de yer alıyor. Bazilikanın tüm çevresi merdivenlerle dolu. Özellikle şehri yürüyerek gezme taraftarı olanlardansanız, bol bol merdiven çıkmak için bacaklarınızı çalıştırsanız çok iyi olur 
İçi o kadar büyüleyici ki! Kocaman bir yapı, tavanı uçsuz bucaksız.. Heykeller dokunsan hareket edecek, konuşsan cevap verecek sanki! Bir köşede, Sacré-Cœur Bazilikasının minyatürü yapılmış, cam çerçeve içinde sergileniyor. Öyle incelikli yapılmış ki, merdivenlerde oturan insanları bile unutmamışlar!
Girişte 2€ karşılığında size altın paralar veren bir makine var. Oradan hatıra olsun diye bazilikaya ait bir altın para almanızı tavsiye ederim. Gittiğiniz çoğu yerde o makinelere rastlayacaksınız ve Paris dönüşünde ilginç bir koleksiyona sahip olacaksınız..



 Önünde durup etrafa bakmak insana müthiş duygular uyandırıyor. Kilisenin bulunduğu noktadan Paris manzarası çok güzel. Ayrıca beyaz travertenli kilise, şehrin birçok noktasından görülebiliyor. Kiliseden çok uzaklaştığında bile başını çevirip baktığında, "vay be, ben oradaydım!" diyor insan. Dilerseniz ufak bir ücret karşılığında, kilisenin kubbesine çıkarak manzarayı buradan da seyredebiliyorsunuz. (Tabii bunun için de ayrıca 300 basamak çıkmayı göze  almak gerekiyor.) Üstelik tepede yer alan kilisenin bu noktası yükseklik bakımından Eyfel Kulesi’nden sonra şehirdeki en yüksek 2. yeriymiş, öyle dediler 
Kiliseden çıktıktan sonra merdivenlerden inerken bir cümbüşünün içinde buluyor insan kendini. Öyle kalabalık ki merdivenler.. Bu merdivenlerde oturup, sokak sanatçılarının harika müziklerini dinleyerek kulaklarınıza bayram ettirebilir, bol bol fotoğraf çekebilir, aşağıdaki parkı, köşedeki dönme dolapların dönüşünü ve bir çok farklı ülkeden gelmiş insanı gözlemleyebilirsiniz...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Boşa geçecek bir ömür sorunsalı.

Dünyanın milyarlarca yıllık yaşına bakılınca, insan hayatı sanki minicik bir süreç gibi geliyor bana. Yani, nedir ki ortalama 70-80 yıllık bir ömür?   Senin mutlu, mutsuz, zengin, fakir geçirdiğin hayat; en iyi ihtimalle 100 yıl sonra kimsenin umrunda bile olmayacak. Bir yerde okumuştum, “Seni tanıyan son kişi de öldüğünde, doğmamış olacaksın!” Bu beni öyle korkutuyor ki.. Ah, yanlış anlaşılma olmasın. Ölüm değil aslında beni korkutan, boşa geçen bir ömür ve hatırlanmayacak bir insan olmak kaygısı!   O yüzden, özellikle son zamanlarda hayata bir şeyler katmak ve ardımda bir şeyler bırakmak zorunda hissediyorum kendimi. Yani öyle bir şey ki, öldüğümden yüz yıl sonra bile o bıraktığım izle anılayım.   Ne kadar şevklendirici ve ne kadar da zor bir şey aslında istediğim. Başarmak da benim elimde, başarısız olmak da.. Ama deneyeceğim, umarım bir gün geri dönüp baktığımda yazdığım ve düşündüğüm şeyden dolayı gurur duyarım.
Devamı

Aşk beklemektir..

Resim
Fotoğrafları çekmeden önce bakış açısına çok dikkat ederim. Bu iki heykelin hikayesini, yerde oturup fotoğrafı çekmek için izlerken uydurdum. Birbirleriyle bir bağ kurdum. Aynı yerde birbirini sonsuza kadar bekleyen iki sevdalının hikayesi.. Ne dersiniz? Yazılır mı üstüne güzel bir hikaye?                                                                                                            Paris Musee d'Orsay.
Devamı

Ah bu hassas kalpler..

   İnsan zaman geçtikçe her şeye alışıyor gerçekten. Başına gelen kötü olaylar, yaralanmalar, yaşanan rezillikler ve hatta ölümler bile unutulup gidiyor öylece. Ama mutlaka izi kalıyor bir şeylerin.   Bir şarkı duyduğunda, bir yoldan geçerken, bir mezar ziyaretinde ve hatta bacağındaki o bıçak izinde mesela.. İnsan olmak çok garip, hisli bir insan olmak daha garip. Bazı insanlar bu izleri umursamadan yada umursamıyor gibi davranarak geçip gidiyor hayatın karmaşasına. Ama hislerini çok yoğun yaşıyorsan eğer; mezar ziyaretleri yada korkunu tetikleyen o sokaktan geçmek, işkence gibi geliyor insana.   Hep düşünmüşümdür; daha az düşünmenin yada umursamanın bir yolu var mı? Yoksa üzerimize yapışan bu aşırı hassasiyet, bir lanet gibi peşimizi hiç bırakmayacak mı?
Devamı